Federale onderhandelingen

In een interview met de Beiaard vorige week stelt Stefaan Van Hecke (Groen!) dat de
onderhandelaars vlak bij een akkoord zaten voor een grote staatshervorming. Gemakshalve steekt hij het op de onwil van Bart De Wever en zijn N-VA dat het weer eens niet lukt. Het klopt dat voor de NVA niet zomaar eender welk akkoord voldoende is. Het moet eerst en vooral een goed akkoord zijn.
Maar ons keer op keer de zwarte piet toeschuiven, is de mensen een rad voor de ogen draaien. Bart De Wever vroeg en kreeg het initiatief van de koning niet voor niets. Met onwil van onze kant heeft dat alleszins niets te maken, wel integendeel. Wij weten als de besten dat een grondige hervorming van dit land meer dan broodnodig is. Het is dan ook van essentieel belang dat we Bart De Wever de kans geven om zijn opdracht als verduidelijker in uiterste discretie tot een goed einde te brengen.
Ons land wordt de komende jaren immers geconfronteerd met een resem uitdagingen die eigenlijk al lang een antwoord moesten krijgen. De Belgische staatsinrichting liet echter niet toe om hierop tijdig in te spelen. Denk maar aan de vergrijzing die reeds in 2004 werd voorspeld als hypotheek op onze welvaart en die van onze kinderen. Door het uitblijven van de nodige hervormingen en de onmogelijkheid om akkoorden te sluiten met onze Franstalige landgenoten kreeg Vlaanderen niet de kans om zich voor te bereiden op deze uitdagingen. Als Franstalige politici op tijd en stond via een charmeoffensief in de Vlaamse media te kennen geven dat ze echt wel een staatshervorming willen, klinkt dat mooi. Di Rupo had de verwachtingen in juli al de hoogte ingestuwd door te verklaren dat hij het signaal van de Vlaamse kiezer echt wel had begrepen. Men zou aanvaarden dat het zwaartepunt van de besluitvorming bij de deelstaten komt te liggen. Maar eens rond de rafel, verdwijnen de beloftes als sneeuw voor de zon.
Let wel, het zou intellectueel oneerlijk zijn om te beweren dat er niets op tafel lag. De bereidheid is nog nooit zo groot geweest. Alleen komen we van zo ver dat de toegevingen van vandaag tot op heden niet de omwenteling met zich meebrengen die nu zo broodnodig is. Beweren dat er bijna een akkoord was over de grootste staatshervorming ooit getuigt dan ook van een hoge dosis naïviteit of onverschilligheid. Bovendien bestond er over de zaken die zogezegd op tafel lagen helemaal geen eensgezindheid. En wat helemaal ontbreekt, is de zogenaamde responsabilisering. Dat veelgebruikte woord van de laatste maanden, dat eigenlijk gewoon wil zeggen dat ieder niveau verantwoordelijkheid moet dragen voor zijn eigen beleid. Vandaag ontvangen de deelstaten enorme bedragen van de federale overheid, maar moeten ze geen enkele inspanning leveren voor een goede besteding van dat geld. Dat werkt niet. Zelfs het kleinste kind moet op een dag leren dat het geld niet aan de bomen groeit, dat de dingen niet uit de lucht komen vallen... Het is onze overtuiging dat de overheidsfinanciën pas gesaneerd kunnen worden als de deelstaten verplicht worden de nering naar de tering te zetten.
Niet voor niets zal Vlaanderen reeds in 2011 een begroting in evenwicht hebben. Wallonië
daarentegen gaat volgend jaar nog een lening aan van 900 miljoen euro en hoopt haar begroting op orde te krijgen tegen 2015. Waarom zijn onze Franstalige collega’s trouwens zo gekant tegen een splitsing van de vennootschapsbelasting? Zo’n splitsing zou immers in de eerste plaats in het voordeel van Wallonië zijn. Men zou deze kunnen gebruiken om het prille aantrekken van de Waalse economie duurzaam te verankeren en af te stappen van het subsidiebeleid dat zij nu voeren. Een groot deel van die subsidies komen trouwens van de Europese Unie en worden nu reeds gebruikt om Vlaanderen te beconcurreren bij het aantrekken van buitenlandse investeringen. Heeft Groen! daar dan geen problemen mee?
Voor de N-VA is politiek niet zomaar de kunst van het haalbare. Wij gaan ervan uit dat we haalbaar moeten maken wat noodzakelijk is. Dat is de opdracht die de Vlaamse kiezer ons heeft gegeven. En met die boodschap zijn wij ervan overtuigd dat er nog een akkoord mogelijk is. Maar dan moet men aan de onderhandelingstafel eens beginnen hard maken wat men voor de camera zo graag beweert:
België moet grondig worden hervormd en de deelstaten moeten daarbij het gros van de
bevoegdheden krijgen. Vlaanderen en Wallonië hebben die bevoegdheden nodig om de welvaart en het welzijn van de modale burger veilig te stellen en de nodige maatregelen te treffen voor zij die het moeilijk hebben in onze samenleving.